Hodiaŭ vespere ĉe la Esperantista Klubo de Prago, sub la prezido de c-ano Jiry Patera, c-ano Giorgio Silfer prelegis pri la du odesaj leteroj de Lazaro Ludoviko Zamenhof, emfazante ilian gravecon por la posta historiografio, jen finvenkisme (letero al Borovko) jen raŭmisme (letero al Kofman) orientita.
Okazas en Prago la 39a internacia konferenco de la Asocio de Lingvotestistoj en Eŭropo (ALTE), kie de 2005 esperanton reprezentas Kultura Centro Esperantista, komisie de la Esperanta Civito. Niaj delegitoj estas d-ino Meg Bianchi kaj d-ro Giorgio Silfer.
HeKo 459 9-C, 9 nov 10
Estos preta ĉi-semajne, kaj tuj aktiva, la dekreto per kiu normiĝas la tarifoj pro la servoj de la Kortumo de la Esperanta Civito, specife la arbitracio kaj la eksiĝoj.
La alia afero kiun ni faras nuntempe estas paroli esperanton senĉese. La tutan tempon. La koncepto “krokodili” fariĝas preskaŭ sensenca kiam ĉiuj ĉeestantoj tiel klare orientiĝas atingi la senton de komunumo.
La 24an de septembro 2010 la partio Eŭropo-Demokratio-Esperanto dissendis gazetaran komunikon pri sia starpunkto koncerne la novan lingvan reĝimon de patentoj en Eŭropo. La Eŭropa Komisiono ĵus respondis al tiu komuniko. Jen la traduko de ĝia respondo:
Estimata sinjoro,
La numero 247 de la revuo “Literatura Foiro” (oktobro 2010, 41a jaro) buntas laŭ temoj kaj aŭtoroj.
Estimata sinjoro Buller,
Responde al via letero de 2010 10 08 en kiu oni petas remembriĝi, mi dezirus diri al vi ke mi ne aprezas la kverelojn kaj akuzojn inter asocioj kaj personoj.
“Heroldo de Esperanto” reakuratiĝas per la eldono de du sinsekvaj numeroj, la 12a kaj 13a en la jaro 2010.
Ĉi-semajnfine Andaluzia Esperanto-Unuiĝo havas sian jaran kongreson en Ĥaeno/Jaén, la 15an el la ĝisnunaj.
Dum jardekoj la Sveda Esperanto-Federacio perdis membrojn. Por formi agadplanon por renkonti tiun defion, la estraro de SEF vokis ĉiujn svedajn esperantistojn al dutaga diskutkunveno en Norrköping, 9-10 oktobro 2010.
La tezoj esprimitaj de Claude Piron en “La bona lingvo” metis en unu sakon kaj PIVon kaj la Piĉistojn. Piron asimilis Gaston Waringhien kaj Kálmán Kalocsay, unuflanke, al iliaj epigonoj en Ĉeĥio, aliflanke. Kompreneble li inkluzivis en tio ankaŭ aŭtorojn inter la du flankoj (laŭskale eble pli proksimajn al la dua), kiel Fernando de Diego.
